Το ύπουλο της διαβητικής αμφιβληστροειδοπάθειας είναι η έλλειψη σχεδόν συμπτωμάτων στα αρχικά στάδια. Τα αρχικά εμφανιζόμενα μικροανευρύσματα και εξιδρώματα του αμφιβληστροειδούς δεν οδηγούν σχεδόν ποτέ σε υποκειμενικά συμπτώματα. Για το λόγο αυτό, σε περίπου 30% με 35% των ασθενών με διαβήτη τύπου ΙΙ διαγιγνώσκεται η νόσος του σακχαρώδη διαβήτη όταν ήδη έχουν επέλθει οι μεταβολές του αμφιβληστροειδούς. Συχνά η υποψία της ύπαρξης σακχαρώδη διαβήτη ανακαλύπτεται σε μία οφθαλμολογική εξέταση ρουτίνας όπου ο οφθαλμίατρος κατά την εξέταση του βυθού παρατηρεί χαρακτηριστικές μεταβολές των αγγείων και συμβουλεύει τον ασθενή να αναζητήσει τον οικογενειακό γιατρό ή παθολόγο του.

Μόνο όταν η περιοχή της πιο οξείας όρασης, η ωχρά κηλίδα, έχει προσβληθεί παρατηρεί ο ασθενείς πολύ γρήγορα ότι με την όρασή του, κάτι δεν πάει καλά. Η προσβολή αυτής της περιοχής οδηγεί σε μια δραματική πτώση της οπτικής οξύτητας. Ωστόσο, η εμπειρία δείχνει ότι οι μεγαλύτερης ηλικίας ασθενείς δεν αντιλαμβάνονται εύκολα τη σταδιακή απώλεια της όρασης σε αυτό το στάδιο.